သံသရာ ခရီးသည္

က်ေနာ္ ေမြးတဲ့ ဇာတိၿမိဳ႕ေလ တနသၤာရီတိုင္းမွာရွိတယ္။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း ရာသီေတြနဲ႔ သိပ္လွတဲ့ ကမ္းရိုးတန္း ၿမိဳ႕ကေလးပါ။ အရင္တုန္းကေတာ့ ပူရိယကၡတိုင္း ေခၚတယ္လို႔ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ကေတာ့ ေျပာၾကတာပဲ။ ဘီလူးေတြေနတဲ့ တိုင္းျပည္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ တိုင္းသူျပည္သားေတြက ဘီလူးေတြကို ေၾကာက္ေတာ့ စုန္းအတတ္ကိုသင္လာၾကတယ္။ ၾကည့္ရတာ ၁၂ ႀကိဳးတို႔ ၁၃ ႀကိဳးတို႔က ဘီလူးေတြကိုႏိုင္တယ္ထင္တယ္။ အခုေတာ့ ဘီလူေတြမေတြ႔ရေတာ့ေပမယ့္ ပညာသည္ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပဲက်န္ေနခဲ့တယ္။ ဒီပညာသည္ေတြေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တို႔ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးက ေျပာင္းျဖစ္သြားတာ။ ပညာသည္ေတြအေၾကာင္းကေတာ့ တိုက္ဆိုင္တဲ့အခါ ေျပာျပပါ့မယ္။

ၿမိဳ႕အဂၤါရပ္နဲ႔ ညီလို႔သာ ၿမိဳ႕ေခၚၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ ထား၀ယ္၊ ၿမိတ္၊ ေကာ့ေသာင္း တို႔လိုစီးပြားေရးၿမိဳ႕မဟုတ္ေလေတာ့ သိပ္မစည္ကားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနရတာ ေအးခ်မ္းတယ္။ တနသၤာရီေတာင္တန္းက ခြဲထြက္လာတဲ့ ေတာင္စြယ္ေလးေတြထင္တယ္။ က်ေနာ္ေနခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္၀န္းက်င္က ေတာင္ထူထပ္တယ္။ အၿပိဳင္သြားေနတဲ့ ေတာင္တန္းႏွစ္သြယ္ၾကားထဲမွာ ပုေလာေခ်ာင္းေလးက ေကြ႕ေကာက္စြာစီးဆင္းေနတယ္။ ေခ်ာင္းတဖက္ကိုေမးတင္ၿပီး ေတာင္ေစာင္းမွာတည္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ေလး ဘယ္ေလာက္လွလဲဆိုတာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ။

က်ေနာ္ေနတဲ့အခ်ိန္က လူဦးေရ သံုးေသာင္းေက်ာ္ရွိတယ္။ အိမ္ေျခဘယ္ေလာက္ရွိလဲေတာ့ မသိဘူး။ ရပ္ကြက္ ၆ ခုရွိတယ္။ မူလတန္ူေက်ာင္း ၄ ေက်ာင္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္း ၁ ေက်ာင္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္း ၁ ေက်ာင္းရွိတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္မွာ ေစ်းရွိတယ္။ ရုပ္ရွင္ရံု၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ အေ၀းေျပးကားဂိတ္ရွိတယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ ၁၁ မိုင္ေ၀းတဲ့ ပလ ဆိုတဲ့ရြာအထိပဲ ကားဆြဲတယ္။ ရာသီဥတု သိပ္သာယာရင္ေတာ့ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ တဘက္ကမ္း ကၽြဲကူးရြာအထိေပါ့။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ကို သြားခ်င္ရင္ေတာ့ ပုေလာေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းမွာရွိတဲ့ ေတာင္ယာကမ္းရြာကို ကူးၿပီးေတာ့မွ တဆင့္သြားရတယ္။ ကားလမ္းက ဓါးျပတိုက္ရင္ စက္ေလွႏွင့္ သြားလိုက္ ေရလမ္းက ဓါးျပတိုက္ရင္ ကားလမ္းျပန္ေျပာင္းလိုက္နဲ႔ လူေတြသနားဖို႔လည္းေကာင္းပါတယ္။ သူပုန္ေတြလည္းေပါမွေပါပဲ။ ပုေလာၿမိဳ႕ထဲေတာ့ ဘယ္လာၾကမလဲ။ ေခ်ာင္းဘက္ကေတာင္ကုန္းမွာ ရဲစခန္းရွိတယ္။ ၿမိဳ႕ဟိုဘက္ထိပ္ေတာင္ကုန္းမွာ စစ္တပ္ရွိတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲမွာေတာ့ သာသာယာယာပဲေပါ့။